Μέχρι τώρα, έχουμε συζητήσει πώς να διαχειρίζεσαι διαπροσωπικές συγκρούσεις. Σήμερα, θα εστιάσουμε σε κάτι διαφορετικό: πώς να αναγνωρίζεις πότε μια σύγκρουση δεν αξίζει να γίνει και γιατί είναι καλύτερα να την αφήσεις να σε προσπεράσει. Συχνά, τα αρνητικά αποτελέσματα προκύπτουν επειδή κάνουμε λανθασμένες εκτιμήσεις για το αν πρέπει να εμπλακούμε σε μια διαφωνία. Συνειδητοποιούμε το λάθος μας όταν είναι πια αργά. Στόχος μου είναι να σε βοηθήσω να διακρίνεις από την αρχή ποιες συγκρούσεις αξίζουν και ποιες πρέπει να αποφύγεις.
Ο πιο ασφαλής τρόπος για να εκτιμήσεις αν πρέπει να εμπλακείς σε μια σύγκρουση είναι να αναρωτηθείς: «Η σχέση μου με αυτό το άτομο έχει πραγματική αξία για μένα»; Αν ναι, τότε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης έχει επίσης αξία. Αν όχι, τότε η σύγκρουση πιθανότατα δεν αξίζει τον κόπο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Θα μοιραστώ ένα παράδειγμα από την εμπειρία μου. Όταν δίδασκα ένα μάθημα Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου, είχα μια συνάδελφο που δίδασκε το ίδιο μάθημα, έχοντας υπό την επίβλεψή της το δικό της τμήμα και φοιτητές. Η συνάδελφος αυτή είχε μια κάποια φήμη ότι της άρεσαν οι συγκρούσεις. Ήταν λίγο άτυχη, όμως, γιατί ξεχώριζε σε ένα τμήμα που ήταν ένας από τους πιο ήρεμους και ευγενικούς χώρους που θα μπορούσε ποτέ να εργαστεί κάποιος!
Η συγκεκριμένη συνάδελφος με προσέγγισε αρκετές φορές, ζητώντας να διδάσκουμε το μάθημα με ακριβώς τον ίδιο τρόπο: να χρησιμοποιούμε τα ίδια κοινωνικά πειράματα, να εγείρουμε τις ίδιες ερωτήσεις στους φοιτητές. Της εξήγησα ευγενικά ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν ούτε υποχρεωτικό ούτε ωφέλιμο, καθώς θα κατέστρεφε τη δημιουργικότητα και των δύο μας. Παρ’ όλα αυτά, της προσφέρθηκα να τη βοηθήσω αν χρειαζόταν κάτι.
Η επιμονή της, όμως, δεν σταμάτησε. Συνέχισε να με βομβαρδίζει με emails και να με κυνηγάει στους διαδρόμους. Μια μέρα, με “έπιασε” στο δωμάτιο με τα φωτοτυπικά μηχανήματα και μου επιτέθηκε λεκτικά. Με κατηγόρησε ότι είμαι αλαζόνας και ότι την αγνοώ. Ήθελε τόσο πολύ να τσακωθούμε. Παρόλο που διαφωνούσα κάθετα με τη λογική και την συμπεριφορά της, δεν είπα λέξη. Την άκουσα, έγνεψα το κεφάλι και επέστρεψα στο γραφείο μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Η επιλογή μου να μη συμμετάσχω στη σύγκρουση με βοήθησε να περιφρουρήσω την ψυχική μου ηρεμία. Ήξερα πως αυτή η διαφωνία δεν είχε καμία ουσία. Η συνάδελφος πιθανότατα προσπαθούσε να ικανοποιήσει δικές της εσωτερικές ανάγκες ή να αντιμετωπίσει προσωπικά ζητήματα που την έκαναν να ερμηνεύει τη συμπεριφορά μου ως απόρριψη (ίσως λόγω δικών της προσωπικών τραυματικών εμπειριών).
Αντίθετα, όταν η σύγκρουση αφορά ανθρώπους που πραγματικά έχουν σημασία – όπως η οικογένεια, οι φίλοι ή ο/η σύντροφός σου – τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια διαφωνία μπορεί να είναι ο απαραίτητος μηχανισμός για να προστατέψεις τη σχέση και να επιδιώξεις ένα θετικό αποτέλεσμα. Η σύγκρουση, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ένας τρόπος να δείξεις ότι νοιάζεσαι και ότι θέλεις να λυθούν τα προβλήματα που δηλητηριάζουν τη σχέση σας.
Η ουσιαστική διαφορά, λοιπόν, είναι αυτή: αν δεν παλεύεις για μια σημαντική σχέση ή για ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, τότε η σύγκρουση δεν έχει κανένα νόημα. Δεν αξίζουν όλες οι διαφωνίες, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν επηρεάζουν τη ζωή σου ή δεν έχουν σημασία για εσένα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις τη διαφωνία να σε προσπεράσει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Αυτό δεν σημαίνει ότι “παραδίδεσαι” ή “χάνεις.” Αντιθέτως, είναι μια πράξη αυτοφροντίδας. Προστατεύεις την ενέργεια, τον χρόνο και την ψυχική σου ισορροπία για εκείνους και εκείνα που πραγματικά μετράνε. Είναι μια τέχνη: η τέχνη του να προχωράς παρακάτω. Μάθε να τη χρησιμοποιείς και θα δεις τη ζωή σου να γεμίζει ηρεμία και ουσία.
Ιουλία Καζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (University of Surrey, UK)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF & The Solution Focused Universe)
