Έργα κλασικά, πολυπαιγμένα σε νέες διασκευές που μας τραβούν το μάτι, καινούργια κείμενα που βρίσκουν τη θέση τους στη θεατρική σκηνή και αναμένουν με αγωνία να βρουν και το κοινό τους. Παραστάσεις που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από νέο καστ και άλλες που συνεχίζουν το ταξίδι τους και μάλλον τώρα ήρθε η στιγμή να τις απολαύσουμε.
Στις μεγάλες – επιβλητικές σκηνές η επιστροφή του Καστελλούτσι στη Στέγη δεν μπορεί να μην κατοχυρώσει τη θέση της ανάμεσα στις τοπ θεατρικές στιγμές της χρονιάς, μαζί με τη νέα δουλειά του Mario Banushi που θα ανοίξει την Κεντρική Σκηνή της Στέγης για τη δεύτερη σεζόν. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν ανυπομονώ και για τη νέα κωμωδία του Γιώργου Καπουτζίδη που έρχεται στο Εθνικό Θέατρο, αλλά και για τη νοσταλγική «Χρυσή εποχή» του Κωνσταντίνου Ρήγου με το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Αναμονή και ανυπομονησία ίδιας έντασης και για τα έργα που βρήκαν το σπίτι τους σε μια μικρότερη σκηνή, όπως το «Κάπου περνούσε μια φωνή» των bijoux de kant με μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη σε ερμηνεία του Ody Icons, που μου έχει κίνησε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, μαζί με τη νέα κωμωδία της Ειρήνης Φαναριώτη «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας!» στη σκηνή του Studio του Θεάτρου Αργώ για τη γυναικεία εμπειρία και τις προκλήσεις της.
Παρακάτω ακολουθούν 20 + 1 παραστάσεις που ξεχωρίσαμε και αναμένουμε να δούμε φέτος στις θεατρικές σκηνές:
“MAMI” του Mario Banushi | Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Από 6 Φεβρουαρίου
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
«Πάντα έλεγα ότι η γέννα είναι ένας ανάποδος έρωτας», λέει ο Mario Banushi και φέτος καταλαμβάνει τη σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση με τη νέα του παράσταση – ύμνο για όλες τις γυναίκες που μας μεγάλωσαν “ΜΑΜΙ”.
Αντλώντας έμπνευση από προσωπικά βιώματα, στήνει ένα ανίερο ιερό στη σχέση μητέρας και παιδιού. Για να την υμνήσει. Να την ξορκίσει. Να τη γεμίσει τάματα και αναθέματα. Να την ερωτευτεί. Η σκηνή μετατρέπεται σε ένα τοπίο μνήμης. Οικείο και, συνάμα, απόκοσμο. Οι ερμηνευτές, βυθισμένοι στη σιωπή, πλάθουν συμβάντα βαθιάς συγκίνησης και μας παρακινούν να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας μνήμες, τις δικές μας σχέσεις και τη συναισθηματική κληρονομιά που κουβαλάμε.
Στο σκηνοθετικό του σημείωμα αναφέρει: «Όταν ήμουν περίπου ενός έτους, η μητέρα μου αναγκάστηκε να με αφήσει στη γιαγιά μου, στην Αλβανία, και να φύγει. Μέχρι τα δεκατρία μου, “μάμι” φώναζα τη γιαγιά μου. Όταν πια η μητέρα μου με πήρε μαζί της στην Αθήνα, μεγάλωσα στο διαμέρισμα πάνω από τον φούρνο όπου εργαζόταν, με τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού. Μεγάλωσα με πολλές γυναίκες. Μεγάλωσα με νέες και ηλικιωμένες γυναίκες. Μεγάλωσα με περισσότερες από μία μητέρες. Αυτή η παράσταση είναι για εκείνες: μια ευχή, μια προσευχή στο βάρος που κουβαλάει η λέξη “μαμά” τόσο για εκείνη που το ακούει όσο και για εκείνον που το λέει. Ποιος φροντίζει ποιον – δεν κατάλαβα ποτέ αυτήν την περίπλοκη σχέση. Κι ούτε θα την καταλάβω. Αλλά προσπαθώ να την ξετυλίξω σαν έναν ομφάλιο λώρο, σαν το σπλάχνο που συνδέει τη ζωή με τις ρίζες της.»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
«Έντα Γκάμπλερ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά | Θέατρο Προσκήνιο
Από 30 Ιανουαρίου
Η Ανθή Ευστρατιάδου γίνεται η Έντα Γκάμπλερ και μαζί με τους Χρήστο Λούλη, Έκτορα Λιάτσο, Φιντέλ Ταλαμπούκα, Ιωάννα Δεμερτζίδου, Τζωρτζίνα Δαλιάνη «ξαναδιαβιάζουν» το αριστούργημα του Ίψεν, μέσα από μια σύγχρονη αναρώτηση για την θέση της γυναίκας στις μέρες μας, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Καραντζά.
Σε έναν σκηνικό χώρο που καθρεφτίζει τον ψυχισμό της, ένα μεγαλοαστικό σπίτι υπό ανακαίνιση, ένας ρευστός τόπος, χωρίς ταυτότητα με όλες τις πιθανότητες ανοιχτές.
Η Έντα ασφυκτιά στον κλοιό του συμβατικού γάμου της με τον Γκέοργκ Τέσμαν και όταν επανέρχεται στη ζωή της ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ο Άιλερτ Λέβμποργκ – η μεγάλη της φαντασίωση, προσδοκεί να τον εξουσιάσει, «σκοτώνει» το πνευματικό παιδί του (τα χειρόγραφά του) και βρίσκει έναν «ωραίο θάνατο» για την ίδια.
Σε μια κοινωνία που ζητά από τις γυναίκες να είναι σύζυγοι, μητέρες, εξαρτημένες πάντα από έναν άνδρα, η Έντα θα δοκιμάσει ένα παιχνίδι ορίων και ακραίου ρομαντισμού, επιζητώντας και τελικά βρίσκοντας την απάντηση της για τη ζωή και την ασφυξία της. Η αυτοκτονία της στο τέλος, είναι μια βαθιά πράξη αντίστασης, ανατίναξης του πουριτανισμού, της μικροαστικής αντίληψης και όλων των στερεοτύπων που επιφυλάσσει ακόμη και σήμερα η κοινωνία για τη γυναίκα.
«Η Καρυάτιδα!» του Γιώργου Καπουτζίδη | Εθνικό Θέατρο
Από 7 Φεβρουαρίου
Το νέο θεατρικό έργο δια χειρός Γιώργου Καπουτζίδη έχει τίτλο «Η Καρυάτιδα!» και θα παρουσιαστεί στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαυρογεώργη.
Σε περίπου μισή ώρα από τώρα, πρόκειται να πραγματοποιηθεί η πολυαναμενόμενη συνέντευξη Τύπου. Μετά από αιχμαλωσία δεκαετιών ολόκληρων στο Βρετανικό Μουσείο, η αιθέρια Καρυάτιδα, η χαμένη έκτη αδερφή, το απαστράπτον σύμβολο ενός ολόκληρου πολιτισμού, επιστρέφει ανέλπιστα στην πατρίδα! Σαν άλλη αγαπημένη φίλη, θεία, χαμένη ξαδέρφη από το εξωτερικό, την περιμένει όλη η χώρα με τεράστια προσμονή. Η επιστροφή, ωστόσο, είναι εξόχως επεισοδιακή…
Ένας 7μελής θίασος σε μια κωμωδία αφιερωμένη στη μεγαλειώδη και ιστορική ικανότητα του πολύπαθου αυτού τόπου, να μπλέκει μόνιμα σε κωμικοτραγικές περιπέτειες.
«Η χρυσή εποχή» του Κωνσταντίνου Ρήγου | Εθνική Λυρική Σκηνή
Μάιος 2025
«Η χρυσή εποχή» είναι η νέα σπονδυλωτή παράσταση χορού του Κωνσταντίνου Ρήγου, ένα συναισθηματικό mixtape της 35ετούς πορείας του στον χορό, όπου οι έννοιες της ειρωνείας και της νοσταλγίας μοιάζουν ταυτόσημες. Από την ΚΣΟΤ, την άνοιξη του ελληνικού χορού στα ’90s και το χοροθέατρο Οκτάνα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, κάνοντας μια αναδρομή στις παραστάσεις που δημιούργησε από το 1990 έως σήμερα, σημειώνει: «Χρυσή εποχή, ένα νέο κύμα θα σαρώσει τα πάντα, εικόνες από το παρελθόν ή από το μέλλον, σκέψεις για τον έρωτα, την πίστη, την απουσία, την εγκατάλειψη. Ο άνθρωπος αλλά και ο τόπος. Είμαστε ντυμένοι ή γυμνοί όπως ο αυτοκράτορας; Είμαστε ελεύθεροι ή πολιορκημένοι; Είμαστε μαριονέτες του θεού ή ταξιδιώτες στον χειμώνα, κουβαλώντας πάντα μέσα μας τις νύχτες του καλοκαιριού; Σε ένα ρινγκ παλεύουμε με τον εαυτό ή με την σκιά μας, μέσα σε λίμνες σκοτεινές αλλά και γαλάζιες. Ζούμε στη χώρα του ποτέ, σε ουτοπικές Αρκαδίες, σε μαγεμένους Κιθαιρώνες, σε ουτοπίες ή σε αόρατες πόλεις; Γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μας αλλά και την ανθρωπότητα, ένα mixtape από μουσικές και τραγούδια σε γραμμόφωνα, μπομπίνες, πικάπ, γουόκμαν, boombox αλλά και μια μικρή ορχήστρα που συνοδεύει, όπως στον Τιτανικό, την ανθρωπότητα που χάνεται. Μια μουσική Βαβέλ. Ψάχνουμε την ειρήνη ή ένα κομμάτι της “Αμερικής”; Τι είναι αυτός ο λευκός θόρυβος γύρω μας; Ίσως ένας άνεμος που σαρώνει αυτά τα 35 χρόνια δημιουργίας, υπερβαίνοντας τα όρια της σκέψης, της κίνησης, της ερμηνείας, τα όρια του σώματος. Άλλωστε το σώμα θυμάται! Κάποτε είχα συναντήσει έναν λυπημένο βατραχάνθρωπο και μου μίλησε για την τρελή ευτυχία, που μοιάζει με την ωραία κοιμωμένη μέσα μας, έτοιμη να εκραγεί μετά από μια αιφνίδια αποσυμπίεση σε ένα ξενοδοχείο που περνάν οι εποχές. Και τελικά πάμε στο πρώτο ερώτημα: Μήπως είστε της εκδρομής; Happy End».
«Κάπου περνούσε μια φωνή» της bijoux de kant | Bijoux de Kant Hood
Από 8 Φεβρουαρίου
Το bijoux de kant HOOD art space καταλαμβάνει μια μουσική παράσταση με μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη σε ερμηνεία του Ody Icons με τη συνοδεία του Αλέξανδρου Αβδελιώδη στο πιάνο.
Το «Κάπου περνούσε μια φωνή» είναι μια παράσταση – ωδή στη νοσταλγική αναπόληση και την έκσταση που οδηγεί ο ακραίος ερωτισμός, σε μουσική του Χρήστου Θεοδώρου και σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη.
Η bijoux de kant συναντά ξανά την ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, ογδόντα χρόνια μετά την αυτοχειρία του, ο οποίος μέσα από τους στίχους του ξετυλίγει το διαχρονικό αίτημα για έρωτα, «τις σκοτεινές κι ανείπωτες λαχτάρες, όλες τις γνώριμες φωνές των Περασμένων, μέσα σ’ αλάλητες αυγές χαμένων παραδείσων».
Βερενίκη του Romeo Castellucci | Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Από 26 Μαρτίου
Επί σκηνής η Ιζαμπέλ Ιπέρ και 14 άνδρες ως βουβά πρόσωπα σε ένα έργο για την τρέλα, την αλήθεια και το ψέμα του να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
«Ο έρωτας είναι το Θέατρο της Σκληρότητας», λέει ο Romeo Castellucci που επιστρέφει στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση με μια παράσταση, όπου μια λαβωμένη ηρωίδα απεκδύεται το βασιλικό πέπλο της και 14 άνδρες παίρνουν αποφάσεις ερήμην της. Η «Βερενίκη» παρουσιάζεται ως το ακίνητο και κεντρικό σημείο του χάους και ως η αρχή ενός τυφώνα που μας συμπαρασύρει.
Ο Castellucci δημιουργεί ένα σκηνικό σύμπαν με τα κοστούμια της Ολλανδής σχεδιάστριας μόδας Iris van Herpen και τη μουσική του Scott Gibbons σημειώνοντας: «Πραγματικά εισερχόμαστε στο αληθινό, στο σκοτάδι του σώματος, σε ό,τι παραμένει κρυμμένο από το δέρμα. Ένα θέατρο φτιαγμένο από αληθινά, ψεύτικα και φαντασιωμένα σώματα. Η παιδεία και η αγνότητα σηματοδοτούν τα όρια μιας ερωτικής νοσηρότητας που συνθλίβει τα σώματα: η βία είναι πλέον ενδοκρινική και τα φρένα είναι πιο ισχυρά από το γκάζι. Αυτή η ενέργεια δεν εκρήγνυται, καθώς συγκρατείται από ένα σώμα που δεν έχει πια λόγια. Για αυτό και η “Βερενίκη” είναι ίσως η πιο ακίνητη, στατική και ανησυχαστική “τραγωδία” που έχει συλληφθεί ποτέ. Κι όμως, μας φέρνει δάκρυα στα μάτια, γιατί στη “Βερενίκη” –θα μπορούσε να πει κανείς – “είμαι εγώ”».
«Όστια – αυτό είναι το Σώμα μου» σε σκηνοθεσία Λουκίας Μιχαλοπούλου, Αντρέα Μαντά | Υπόγειο Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν
Από 27 Ιανουαρίου
Με αφορμή τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στις 2 Νοεμβρίου, 1975 το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το «’Οστια – αυτό είναι το Σώμα μου», μια παράσταση εμπνευσμένη από το έργο του που εστιάζει σε ό,τι έχει να κάνει με τις ρίζες των ανθρώπων, ατομικά και συλλογικά.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου συν-σκηνοθετεί με τον Αντρέα Μαντά, παίρνει στα χέρια της τις αφηγήσεις πέντε γυναικών, εμπνευσμένων από τις αντίστοιχες ηρωίδες του κινηματογραφικού του έργου και τους δίνει σάρκα και οστά. Μαρία, Μάμα Ρόμα, Ιοκάστη, Εμίλια – η υπηρέτρια, Μήδεια: Τι συνδέει αυτές τις γυναίκες μεταξύ τους; Ένας πατέρας. Το ίδιο χώμα. Είναι, στην ουσία, το ίδιο πρόσωπο. Θα μπορούσαν να είναι όλες τους η Σουζάνα, η μάνα του Παζολίνι.
Μαζί της οι σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, Αντώνης Κωστόπουλος και Γαβριήλ Ζήσης.
«Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται» της Λένας Κιτσοπούλου | Θέατρο 104
Από 20 Ιανουαρίου
Η ομάδα Seven Sisters επανέρχεται επί σκηνής με κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, μετά την παράσταση «Το Μαράκι έκλασε» και παρουσιάζει το «Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται» σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη στο open space του Θεάτρου 104.
Εφτά γυναίκες, πέντε ιστορίες για τον έρωτα και την γυναικεία σεξουαλικότητα, ιδωμένες από μάτια γυναικών, βιωμένες από σώματα γυναικών. Πάντα στην Ελλάδα και πάντα καλοκαίρι. Τα τζιτζίκια, το τσάμικο, το πλαστικό τραπεζομάντηλο, το κρασί της παρέας, το πράσινο λάστιχο, τα ξύλινα τσόκαρα, το ψητό καλαμπόκι, οι πλαστικές καρέκλες. Σημεία αναφοράς που μετατρέπουν το κλισέ σε κάτι βαθιά συλλογικό που μας αφορά όλους.
“MERDE!” σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και Βασίλη Μαγουλιώτη | Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Από 24 Ιανουαρίου
Η ομάδα των «Παιχτών» επιστρέφει με σημαντικές προσθήκες, όπως ο Νίκος Καραθάνος και μια μουσική κωμωδία για τα «κακώς κείμενα» του ελληνικού θεάτρου σε κείμενο του Suyako (Βασίλη Μαγουλιώτη) στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
«Εμπορικό» vs. «Ποιοτικό», Κωμωδία vs. Δράμα, Λαϊκοί vs. Διανοούμενοι, Τέχνη vs. Showbiz… Γιατί κάνουμε θέατρο τελικά; «Για τα λεφτά» ή «για την ψυχή μας»;
Πριν την πρεμιέρα, δε λες ποτέ «Καλή επιτυχία!», γιατί είναι, λέει, μεγάλη γρουσουζιά. Αν είσαι Άγγλος, λες “Break a leg!” («Σπάσε το πόδι σου!»). Αν είσαι Ιταλός, λες “In bocca al lupo!” («Στο στόμα του λύκου!»). Εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, κρατώντας μια παλιά παράδοση γαλλική, λέμε «Σκατά!», ή γαλλιστί, “Merde!”.
«Ο Βράχος» της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη | Κάμιρος
Από 14 Φεβρουαρίου
Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, στο πρώτο της θεατρικό έργο, αντλεί υλικό από τον Καμύ και δύναμη από το δίσκο – ορόσημο «Ανθρώπων Έργα» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, για να μιλήσει για την εμμονή της σύγχρονης εποχής με την ευτυχία. Για το φόβο και τη συνείδηση του θανάτου. Για την αλλόκοτη ευτυχία των βασανισμένων ανθρώπων.
Ένα καφενείο, δύο αδέρφια με υπερφυσικές δυνάμεις, η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, μια τραγουδίστρια που δεν φοβάται την ευτυχία, μια ηλικιωμένη που της έχει λείψει να χορέψει, και η ανησυχητική αίσθηση ότι μπορεί να γινόμαστε μάρτυρες των τελευταίων ωρών ενός καταδικασμένου κόσμου.
Μια λυπημένη κωμωδία για τους ανθρώπους που αναρωτιούνται για τη δυστυχισμένη ευτυχία τους ή την ευτυχισμένη δυστυχία τους, και αναζητούν τους ολοζώντανους νεκρούς τους ή τους ήδη νεκρούς ζωντανούς τους. Για αυτούς που δεν ξέρουν πώς να πετύχουν την ευτυχία, για αυτούς που όταν δεν έχουν τι άλλο να πουν τραγουδάνε. Γιατί, καλή η ευτυχία, αλλά δεν τραγουδιέται.
«Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας!» της Ειρήνης Φαναριώτη | Θέατρο Αργώ – Studio
Από 31 Ιανουαρίου
Η Ειρήνη Φαναριώτη, μετά την πρώτη της προσωπική δουλειά “Nina / where are you my de@r?” επανέρχεται ως συγγραφέας και σκηνοθέτης, αυτή τη φορά στη σκηνή του Studio του Θεάτρου Αργώ με τη σύγχρονη κωμωδία για τη γυναικεία εμπειρία και τις προκλήσεις της «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας».
Η Στέφη Πουλοπούλου, η Αγγελική Πασπαλιάρη, η Χαρά Κυριαζή, η Βίνα Σέργη και η Έλενα Χρηστίδη επί σκηνής και στο επίκεντρο πέντε γυναικείοι χαρακτήρες που προσπαθούν να επιβιώσουν όσο καλύτερα μπορούν, μέσα σε έναν κόσμο σκληρό, ανταγωνιστικό και απειλητικό.
Γιατί η Μαρία ονειρεύεται κάθε βράδυ στον ύπνο της μια μαύρη κατσίκα; Γιατί η Κάτια μένει στο «γυναικείο» block; Γιατί η Γιάνι απαγορεύεται να βγει από το στούντιο της; Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της Θανάσιας; Τι κρύβει κάτω από τα ρούχα της η Νέλλυ; Τι λένε οι γυναίκες όταν είναι μόνες τους; Πέντε εντελώς διαφορετικές νέες γυναίκες συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα, η κάθε μια αποζητώντας κάτι διαφορετικό. Με αφορμή τα γενέθλια της Μαρίας, οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται και συμπλέκονται σε ένα πάρτι με πολύ χιούμορ, μουσική, χορό αλλά και έντονες δραματικές εναλλαγές, ακραίες συγκρούσεις και πολλή συγκίνηση.
Κάθε μια από τις πέντε ηρωίδες μπορεί να είναι για την άλλη αγενής, τοξική, ακραία επιθετική και βίαιη, αλλά ταυτόχρονα, όσο τα μυστικά τους ξετυλίγονται, αποκαλύπτεται η τρυφερή και υποστηρικτική τους φύση. Κάθε μια από αυτές αντιμετωπίζει καταστάσεις που αφορούν διαχρονικά τις γυναίκες: την καριέρα, τη μητρότητα, την καθημερινή βία, τον σεξισμό, την ψυχική ασθένεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τα αυστηρά κοινωνικά πρότυπα, την διαρκή διεκδίκηση της ταυτότητάς της. Κι ενώ όλες πληρώνουν το αντίστοιχο τίμημα των αποφάσεών τους για να «χωρέσουν» στην κοινωνία, σε μια τολμηρή αλληγορία, καμία δεν μπορεί να βρει τη σωστή «συνταγή». Στο τέλος του έργου όλες καταδιώκονται ως παράνομες, εκτός νόμου και αποδεκτών ορίων.
«ΦΑΟΥΣΤ» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη | Εθνικό Θέατρο
Από 19 Μαρτίου
Ο Άρης Μπινιάρης διασκευάζει και σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο το μεγάλο έργο του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε που αφηγείται την ιστορία ενός μορφωμένου αλλά ανικανοποίητου ανθρώπου, που αναζητεί βαθύτερο νόημα στη ζωή.
Η σύγκρουση ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα, το βίωμα και τη γνώση, το απολλώνιο και το διονυσιακό, αλλά και η αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει το νόημα της ύπαρξης και τη λύτρωση σε μια παράσταση όπου η μουσικότητα παίζει κυρίαρχο ρόλο.
«Μακάριοι οι μαστοί οι ουκ εθήλασαν…» σε σύλληψη Μάρκελλου Χρυσικόπουλου
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Από 1η Μαρτίου
Μετά την πρώτη της παρουσίαση στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής τον Απρίλιο του 2024, η παράσταση «Μακάριοι οι μαστοί οι ουκ εθήλασαν…» βασισμένη στα έργα “Via Crucis” του Φραντς Λιστ και «Ο δρόμος του Σταυρού» του Πωλ Κλωντέλ, αναβιώνει στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ σε σύλληψη και μουσική διεύθυνση Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, ενορχήστρωση και διασκευή Πάνου Ηλιόπουλου.
Η Οδός του Μαρτυρίου ή αλλιώς Πορεία του Σταυρού (Via Crucis) είναι μια προσκυνηματική διαδρομή που αποτυπώνει στη μνήμη των πιστών την πορεία του Χριστού από το Πραιτώριο μέχρι τον Πανάγιο Τάφο. Αυτή τη διαδρομή μπορεί να την κάνει κάποιος κυριολεκτικά στην Ιερουσαλήμ ή άλλους διαμορφωμένους τόπους λατρείας, αλλά συνηθίζεται να έχει και καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, με τους πιστούς, ακολουθώντας την εικονογραφία ή την αφήγηση, να έχουν την ευκαιρία να προσευχηθούν και να διανύσουν πνευματικά τον δρόμο προς τον Γολγοθά και τη Σταύρωση.
Στις δεκατέσσερις ενδιάμεσες Στάσεις που η παράδοση της Δυτικής Εκκλησίας έχει καθιερώσει αναφέρεται η όψιμη σύνθεση Via Crucis του Φραντς Λιστ για σολίστ, μεικτή χορωδία και εκκλησιαστικό όργανο. Στην προσέγγιση του αρχιμουσικού Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, το έργο, σε ενορχήστρωση και διασκευή για σολίστ, κλαρινέτο, δύο πληκτροφόρα και κουιντέτο εγχόρδων, συνομιλεί με το ομώνυμο ποίημα του Πωλ Κλωντέλ και άλλα κείμενα, που απαγγέλλει η ηθοποιός Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
«Κατάσταση Πολιορκίας» από τη Θεατρική Ομάδα Κωφών «Τρελά Χρώματα» | Θέατρο Άβατον
Από 1η Φεβρουαρίου
H Θεατρική Ομάδα Κωφών «Τρελά Χρώματα» παρουσιάζει την παράσταση «Κατάσταση Πολιορκίας» του νομπελίστα συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ στο Θέατρο Άβατον.
Η παράσταση απευθύνεται τόσο σε Κωφούς, όσο και ακούοντες θεατές.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Καμύ έγραψε αυτό το αλληγορικό έργο, όπου διαδραματίζεται σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον και περιστρέφεται γύρω από το ξέσπασμα μιας θανατηφόρας πανούκλας σ’ ένα χωριό της Ισπανίας. Ο φόβος είναι το κεντρικό θέμα σε όλο το έργο. Η άποψη του Καμύ για τον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης υποδηλώνει ότι ο φόβος μπορεί να νικηθεί μέσω της αλληλεγγύης, της αγάπης και της συλλογικής αντίστασης.
Η παράσταση πραγματοποιείται με την ταυτόχρονη συμμετοχή Κωφών και ακουόντων ηθοποιών, συνδυάζοντας την Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και τη φωνητική ερμηνεία για να δημιουργήσουν μια μοναδική δίγλωσση σκηνική αφήγηση. Η αφήγηση αυτή ενσωματώνει θεατρικές τεχνικές όπως η παντομίμα, ο λυρικός μονόλογος και ο «χορός της τραγωδίας» ως χορωδιακό σύνολο. Ο έντονος παραλογισμός και ο γρήγορος ρυθμός του έργου οδηγούν στη χρήση εξπρεσιονιστικών στοιχείων, διερευνώντας συχνά θέματα τρέλας, παράνοιας και προδοσίας. Ταυτόχρονα, οι μέθοδοι προσβασιμότητας ενσωματώνονται στο δραματικό πλαίσιο, προσδίδοντας μια διαφορετική διάσταση στην παράσταση, αναδεικνύοντας τις τεχνικές σε ζητήματα προσβασιμότητας, όπως η συνοδεία Υπέρτιτλων (στα ελληνικά) για λόγους ισότιμης πρόσβασης στο ακουστικό κανάλι επικοινωνίας.
“UNSEEN- BOLERO” | Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας
28 Μαΐου 2025
Ένα δίπτυχο εμπνευσμένο από τη μουσική του Μωρίς Ραβέλ είναι η νέα δουλειά του Αντώνη Φωνιαδάκη που θα παρουσιαστεί την άνοιξη στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας.
Στο πρώτο μέρος του δίπτυχου έχει τίτλο “Unseen” και ο χορογράφος εστιάζει στην αίσθηση απομόνωσης που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του ιμπρεσιονιστικού ύφους του Ραβέλ σε συνθέσεις του για πιάνο: όπως δηλώνει ο ίδιος, «Στο Unseen, εμπνέομαι από αυτή τη σιωπηλή, ενδοσκοπική πλευρά του Ραβέλ. Μέσα από την κίνηση και τον χορό, θέλω να διεισδύσω στο πολύπλοκο συναισθηματικό του τοπίο και την ικανότητά του να μεταφέρει βαθιά προσωπικά συναισθήματα δημιουργώντας μια αίσθηση απόστασης και σκέψης».
Το δεύτερο μέρος του δίπτυχου βασίζεται σε ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της κλασικής μουσικής: το “Boléro”, χάρη στο επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο και την ένταση που χτίζεται σε όλη τη διάρκεια του κομματιού μέχρι την τελική κορύφωση, δίνει την αίσθηση ενός τελετουργικού χορού, που παρασέρνει τον ακροατή σε μια αδιάκοπη κίνηση. Στη χορογραφία του, ο Φωνιαδάκης συνδυάζει τον παλμό της μουσικής με την αναπήδηση στο τραμπολίνο: τα άλματα αντιστοιχούν με ακρίβεια στις επαναλήψεις της μουσικής, ακολουθώντας τη δομή ανάπτυξης του έργου. Οι κινήσεις των χορευτών ξεκινούν με μικρές και ελεγχόμενες εκρήξεις και εξελίσσονται δυναμικά, αποτυπώνοντας την αίσθηση της συνεχούς ανόδου και πτώσης στο τραμπολίνο ως έναν τελετουργικό κύκλο που αντικατοπτρίζει τη μουσική τελετουργία του Ραβέλ.
«Η δύναμη του πεπρωμένου» του Βέρντι σε μουσική διεύθυνση Πάολο Καρινιάνι | Εθνική Λυρική Σκηνή
Από 26 Ιανουαρίου
Η όπερα του Τζουζέππε Βέρντι «Η Δύναμη του πεπρωμένου» επιστρέφει μετά από 27 χρόνια στην Εθνική Λυρική Σκηνή και για πρώτη φορά στη σκηνή της Αίθουσας Σταύρος Νιάρχος στο ΚΠΙΣΝ. Τη μουσική διεύθυνση αναλαμβάνει ο Πάολο Καρινιάνι, τη σκηνοθεσία η Ροδούλα Γαϊτάνου, και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε τους Δημήτρη Πλατανιά, Τσέλια Κοστέα και Μαρσέλο Πουέντε στους χαρακτήρες της Λεονόρα, του αδελφού της, Ντον Κάρλο και του αγαπημένου της, Ντον Αλβάρο.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή το 1954 στο παλιό Θέατρο Ολύμπια. Στη φετινή παρουσίασή του η Ροδούλα Γαϊτάνου, με τη συνδρομή της δημιουργικής της ομάδας, επιλέγει να τοποθετήσει τη δράση του έργου στις αρχές του 20ού αιώνα με αναφορές στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, καθώς η ιστορία των ηρώων του έργου κινείται παράλληλα με την εξέλιξη του πολέμου. Κινούμενη στην αισθητική του κιαροσκούρο η παράσταση -άλλοτε στο φως και άλλοτε στη σκιά- κρατάει τον αναγκαίο για το έργο ρεαλισμό, ενώ μέσω των συμβολισμών χαρακτηρίζεται από ποιητική ελευθερία. Η έννοια του «πεπρωμένου» επιχειρείται να ερμηνευτεί σκηνικά μέσα από την ανάδειξη της αποτρόπαιης φύσης του πολέμου και της δραματικής επίδρασής του στους ανθρώπους, καθώς και μέσα από αναφορές σε έργα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Μιχαήλ Άγγελου και του Ιερώνυμου Μπος.
Μελωδικές άριες και ντουέτα, το δραματικό και το τραγικό στοιχείο ισορροπούν με το κωμικό και η Χορωδία της ΕΛΣ με τη διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου κατέχει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο.
“Planet [Wanderer]” σε χορογραφία Damien Jalet | Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Από 4 Απριλίου
Ο διεθνούς κύρους εικονοκλάστης χορογράφος, συνεργάτης της Madonna, του Thom Yorke και της Marina Abramović, μεταξύ άλλων, Damien Jalet δημιουργεί μαζί με τον Ιάπωνα εικαστικό Kohei Nawa μια μνημειώδη εγκατάσταση, μια κοσμογονία εν κινήσει.
Οχτώ πλάσματα, οχτώ πλανήτες. Σαν νομάδες, καταδικασμένοι από τον νόμο της βαρύτητας, περιφέρονται αέναα πάνω στο ίδιο ουράνιο σώμα. Ο Damien Jalet εκθέτει οχτώ χορευτές σε μια διαρκή αναμέτρηση με τα στοιχεία της φύσης: τον άνεμο, το νερό, το χώμα, τον καπνό, την ομίχλη, το φως, το σκοτάδι.
Οχτώ πλάσματα, οχτώ πλανήτες. Σαν νομάδες, καταδικασμένοι από τον νόμο της βαρύτητας, περιφέρονται αέναα πάνω στο ίδιο ουράνιο σώμα.
Για την πρώτη του σκηνική εμφάνιση στη Στέγη, επιθυμία του ήταν να έρθει με το έργο που ξεκίνησε να δημιουργεί στην Ιαπωνία, στον απόηχο του καταστροφικού σεισμού και του τσουνάμι του 2011. Ένα έργο στο οποίο έδωσε τελικά τον τίτλο «Πλανήτης [περιπλανώμενος]», εμπνευσμένος από την αμφισημία του αρχαιοελληνικού ρήματος «πλανάομαι/πλανῶμαι», δηλαδή «περιπλανιέμαι/ χάνω τον δρόμο μου/ σφάλλω».
Γιατί ίσως αυτό είμαστε. Πλάνητες. Πάνω στο ίδιο ουράνιο σώμα, το οποίο, με τη σειρά του, πλανιέται στο σύμπαν.
«Η Δύναμη της Συνήθειας» από τον Γιάννο Περλέγκα & την ομάδα «κι όμΩς κινείται» | Θέατρο Ροές
Από 25 Ιανουαρίου
Μετά τους αριστοφανικούς «Βατράχους» ο Γιάννος Περλέγκας συμπράττει ξανά με την ομάδα χορευτών και ακροβατών «κι όμΩς κινείται» σε μια παράσταση για το Θέατρο Ροές στην οποία καθίσταται αναγκαία η συνύπαρξη της γλώσσας της αφήγησης, του χορού, της μουσικής και των ακροβατικών. Με την «Δύναμη της Συνήθειας» ολοκληρώνεται μια φάση της ενασχόλησης του ηθοποιού με τον Τόμας Μπέρνχαρντ, έπειτα από το ανέβασμα δύο έργων του συγγραφέα: «Ιμμάνουελ Καντ» και «Ο αδαής και ο παράφρων».
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ γράφει το έργο το 1974 για να παρασταθεί στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, δύο χρόνια μετά τον «Αδαή και τον Παράφρονα». «Η Δύναμη της Συνήθειας» φέρει τον υπότιτλο «κωμωδία». Είναι το πρώτο από μια σειρά έργων που γράφει για τον ηθοποιό Μπέρνχαρντ Μινέτι. Για μια ακόμη φορά ο Αυστριακός συγγραφέας, φαινομενικά μισάνθρωπος και προκλητικός, συνθέτει μια ξεκαρδιστική επιθετική ελεγεία για το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού, για την τέχνη, τη μουσική, το γελοίο της ανθρώπινης απόπειρας και τον υφέρποντα φασισμό των συμπατριωτών του.
«Α Ν Τ Ι Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κατσή & Πάνου Παπαδόπουλου | Θέατρο Ροές
Από 3 Φεβρουαρίου
Εμπνευσμένοι από την αληθινή ιστορία των αδελφών Παπέν, δύο υπηρετριών στο Λε Μαν της Γαλλίας του 1933 που κατακρεούργησαν την εργοδότρια τους και την κόρη της, ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος, επιδιώκουν με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο, να αφηγηθούν μια ιστορία που κρύβεται σε αυτή την υπόθεση, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
Με τη φράση του Groucho Marx «Οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν» στο επίκεντρο, οι Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος & Κωνσταντίνος Πλεμμένος υποδύονται τρεις κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, παγιδευμένοι σε έναν εξωφρενικό, παραισθησιογόνο εφιάλτη.
Σε αυτή την εκδοχή, δύο εξαντλημένες υπηρέτριες της άρρωστης Κυρίας τους, φαντασιώνονται ένα σύμπαν εκδίκησης αλλά και αυτοπροσδιορισμού ενάντια σε έναν κόσμο στον οποίο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από δύο ακόμα αντικείμενα για το σπίτι. Εξουσιαστικές σχέσεις, εξαρτητικές συμπεριφορές, σαδομαζοχιστικές εμμονές και η νοσταλγία ενός ομιχλώδους παρελθόντος, πρωταγωνιστούν σε αυτή την νέα εκδοχή της ιστορίας που ενέπνευσε σημαντικούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.
«Η Ράβδος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα | Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής»
Από 14 Φεβρουαρίου
«Η Ράβδος» επιστρέφει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα με τους Άρης Λεμπεσόπουλος, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Τατιάνα Παπαμόσχου.
Όπως αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Γιώργος Σκεύας: «Ο Μαρκ Ρέιβενχιλ τοποθετώντας τη δράση του έργου στο πλαίσιο μιας οικογένειας – πατέρας, μητέρα, μοναχοκόρη – αλλά ταυτόχρονα και στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας, στην οποία ανήκουν και τα τρία πρόσωπα, δημιουργεί μια δραματουργική συνθήκη που μας επιτρέπει να αναλογιστούμε μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα: Ποιο είναι το πρόσωπο της βίας μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στο σχολείο; Πώς αλλάζει ο ορισμός της έννοιας “βία” από γενιά σε γενιά; Γιατί μας ελκύει η αίσθηση της εξουσίας και της επιβολής; Πόση ανάγκη έχουμε από κανόνες και συστήματα; Πώς συνυπάρχουν η μάθηση και ο «σωφρονισμός», η εκπαίδευση με την “τιμωρία”; Ποια είναι η “ενδεδειγμένη πρακτική” για την αξιολόγηση ενός σχολείου και πώς εφαρμόζεται; Με ποια κριτήρια γίνεται η αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού; Τι σημαίνει κατάχρηση εξουσίας, προσωπικός χώρος, εκφοβισμός (bullying); Ποιος είναι ο ρόλος της μνήμης σε σχέση με την λεγόμενη “κουλτούρα της ακύρωσης” (cancel culture); Μπορούμε να “ακυρώνουμε” και να διαγράφουμε το παρελθόν όταν δεν “υπακούει” στους κανόνες της σημερινής εποχής; Τι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται ξαφνικά στη “λάθος πλευρά” της Ιστορίας; Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας μια κοφτερή, τολμηρή γλώσσα, θέτει τα ερωτήματα και μας καλεί να δούμε το «ευρύτερο χάος» γύρω μας, να δούμε τον “τρόμο” που γεννιέται μέσα μας. Να μιλήσουμε γι’ αυτά που φανερώνουν την πραγματική φύση μας, να θυμηθούμε τα “σημάδια” μας.»
«Σκηνές από ένα γάμο» σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη | Θέατρο Χώρα
Επανάληψη | Από 5 Φεβρουαρίου
Οι «Σκηνές από ένα γάμο» συνεχίζουν την πορεία τους που ξεκίνησε από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και έπειτα το Σύγχρονο θέατρο, και επιστρέφει τώρα για τρίτη χρονιά και για δέκα παραστάσεις στο Θέατρο Χώρα. Το εμβληματικό έργο του Μπεργκμαν γράφτηκε πριν από ακριβώς 50 χρόνια, γυρίστηκε αρχικά ως τηλεοπτική σειρά και έπειτα ως κινηματογραφική ταινία με παγκόσμια επιτυχία. «Χρειάστηκαν δυόμισι μήνες για να γράψω αυτές τις σκηνές. Μου πήρε μια ολόκληρη ενήλικη ζωή για να τις ζήσω» έλεγε ο Μπέργκμαν. Πράγματι, η ιστορία της Μαριάννε και του Γιόχαν αποτυπώνει με αδυσώπητη ειλικρίνεια και σχεδόν ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό τα στάδια της φθοράς και της παρακμής μιας συζυγικής σχέσης.
Πηγή: elculture.gr
