Παρά την περιορισμένη τεχνολογία, οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί βρήκαν θεραπείες για τις ψυχικές νόσους που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.
Αν και οι πρώτες αναφορές σε γιατρούς και θεραπείες προέρχονται από την αρχαία Αίγυπτο, η άσκηση της ιατρικής ήταν προνόμιο των ιερέων. Στην αρχαία Ελλάδα, γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ., η ιατρική γνώρισε μεγάλη άνθιση, καθώς αντιμετωπίστηκε ως επιστήμη που μπορούσε να διδαχθεί σε οποιονδήποτε.
Η κατηγοριοποίηση των ψυχικών νόσων
Οι Έλληνες γιατροί ήταν από τους πρώτους στην ιστορία που κατηγοριοποίησαν τις ψυχικές νόσους. Από τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Ιπποκράτης έκανε τη διάκριση μεταξύ μελαγχολίας, μανίας και παράνοιας—μια κατάταξη που παρέμεινε σε χρήση για αιώνες και ενσωματώθηκε στη δυτική ψυχιατρική από τον 19ο αιώνα και μετά. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, η μελαγχολία ήταν αποτέλεσμα περίσσειας μαύρης χολής, ενώ η μανία οφειλόταν στην περίσσεια ξανθής χολής.
Μετά τον 5ο αιώνα π.Χ., οι Έλληνες γιατροί άρχισαν να εξετάζουν λεπτομερέστερα τις ψυχιατρικές καταστάσεις και να αναζητούν θεραπείες. Δύο από αυτές ήταν ο φυσικός περιορισμός (κυρίως για την επιληψία) και η ψυχοθεραπεία μέσω συζήτησης, η οποία μοιάζει πολύ με τη γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.
